شهریورماه برای گروه الفین و پلیمر، ماهی پرنوسان و دشوار بود. از میان ۱۱ شرکت فعال این گروه، تنها چهار پتروشیمی توانستند کارنامه‌ای مثبت ثبت کنند و باقی در مسیر نزولی قرار گرفتند. در حالی که برخی مدیران توانستند از چالش‌ها عبور کنند، تعدادی دیگر با افت تولید و عملکرد ضعیف، زنگ خطر را برای صنعت به صدا درآوردند.

 ایران سالانه میلیون‌ها تن متانول را با سود ناچیز به چین صادر می‌کند، در حالی که این کشور با تبدیل همان متانول به پروپیلن، «خاویار پتروشیمی»، ارزش افزوده‌ای چند صد برابری خلق کرده و به خودکفایی 96 درصدی در تولید پروپیلن دست یافته است. فرصتی که ایران می‌توانست با سرمایه‌گذاری در واحدهای MTP داخلی، زنجیره ارزش پتروشیمی خود را تکمیل کرده و از خام‌فروشی به خلق ثروت پایدار برسد.

در گزارش ICIS، ساینوپک چین با فروش ۷۸.۵ میلیارد دلار صدرنشین غول‌های پتروشیمی جهان شد و با ۶ شرکت چینی در میان ۳۰ رتبه اول این فهرست، برتری شرق بر غرب را نشان داد. با این حال، پشت این درخشش، سقوط ۷۷ درصدی سود خالص ۱۰۰ شرکت برتر نسبت به اوج ۲۰۲۱ پنهان است.

طرح ملی NGL خارک، یکی از قدیمی‌ترین پروژه‌های گازی کشور، بیست سال است میان وعده‌ها و مصوبات نیمه‌جان سرگردان مانده است؛ پروژه‌ای که قرار بود مشعل‌های جزیره خارک را خاموش کند اما خودش به شعله‌ای خاموش‌نشدنی از سوء‌مدیریت تبدیل شده است.

سعید ساویز، کارشناس باسابقه انرژی، مهاجرت نیروی انسانی از صنعت نفت ایران را «دردی بزرگ» توصیف می‌کند و می‌گوید: متاسفانه بسیاری از استادان دانشگاه، متخصصان تحصیل‌کرده و نیروهای نخبه کشور دیگر تمایلی به ماندن ندارند. در سال‌های اخیر، شاهد خروج گسترده نیروهای متخصص از صنعت نفت بوده‌ایم و این مسئله می‌تواند آینده این صنعت را با چالش جدی مواجه کند.

پلی‌پروپیلن به‌عنوان پرمصرف‌ترین پلیمر دنیا، با وجود ظرفیت‌های بالقوه در ایران، همچنان با چالش بزرگی روبه‌رو است؛ نیمی از پروانه‌های بهره‌برداری صادرشده در کشور عملا بدون استفاده مانده و تولیدکنندگان فقط توان پوشش بخشی از نیاز داخلی را دارند. در چنین شرایطی، صادرات این محصول به‌رغم تقاضای بالای کشورهای همسایه همچون ترکیه و عراق، به دلیل اولویت مصرف داخلی فعلا در حاشیه قرار گرفته است.

به گزارش «انرژی پرس»، شرکت پالایش نفت تهران، به‌عنوان یکی از با سابقه‌ترین مجموعه‌های پالایشی کشور و عضوی کلیدی از صنعت نفت ایران، از سال ۱۳۴۴ فعالیت خود را آغاز کرده و امروز به‌عنوان قطب اقتصادی پایتخت شناخته می‌شود. این شرکت با دو پالایشگاه جنوبی و شمالی، که به ترتیب در سال‌های ۱۳۴۷ و ۱۳۵۲

در حالی که کشورهای غربی نظارت خود را بر قراردادهای نفتی ایران با همسایگانش تشدید کرده‌اند، گزارش‌ها حاکی از آن است که طرح مشترک عراق و عمان برای ساخت یک خط لوله نفت می‌تواند راهی جدید برای صادرات نفت تحریم‌شده ایران به بازارهای جهانی، به‌ویژه چین، فراهم کند. این ادعا که توسط اویل پرایس مطرح شده، نشان می‌دهد ایران ممکن است با برچسب‌گذاری نفت خود به‌عنوان نفت عراق، تحریم‌ها را دور بزند.

سرنوشت ۱۰۰ میلیون دلاری که در دولت رئیسی به نام سرمایه‌گذاری در پالایشگاه «ال‌پالیتو» ونزوئلا هزینه شد، همچنان در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. پرسشی ساده اما حیاتی هنوز بی‌جواب مانده است: آیا حتی یک بشکه نفت ایران در این پالایشگاه پالایش شده یا نه؟

حسین میرافضلی، کارشناس انرژی، هشدار داد که با فعال شدن مکانیسم ماشه، صادرات نفت ایران ممکن است به شدت کاهش یابد و حتی به صفر نزدیک شود. او با اشاره به کاهش تقاضای چین برای نفت و رقابت فزاینده تولیدکنندگان، از تهدیدات اقتصادی جدی برای کشور سخن گفت.

هر بار که مصرف بنزین در ایران رکورد تازه‌ای می‌زند، دولت‌ها انگشت اتهام را به سمت مردم می‌گیرند و نسخه همیشگی افزایش ناگهانی قیمت‌ها را تجویز می‌کنند. اما آیا واقعا مردم مقصرند یا مشکل ریشه‌ای‌تر است؟

شرکت ملی صنایع پتروشیمی ایران (NPC)، به‌عنوان نهاد کلیدی تنظیم‌گر صنعت پتروشیمی، با چالش‌های جدی در صدور مجوز، تنظیم‌گری و توسعه این صنعت استراتژیک مواجه است. مصطفی سعیدی، کارشناس انرژی، معتقد است که تغییرات ساختاری و فشارهای سیاسی، NPC را از جایگاه اقتدار پیشین خود به نهادی با اختیارات محدود تبدیل کرده است.