رئیس کمیسیون انرژی اتاق بازرگانی ایران گفت: ما سالانه بیش از ۳۰۰ میلیون متر مکعب در ایام سرد سال ناترازی داریم و باتوجه به صنایعی که وارد خط مصرف گاز می‌شوند؛ برآورد می‌شود ظرف ۳ تا ۴ سال آینده به ۵۰۰ میلیون متر مکعب ناترازی برسیم.
رئیس پیشین موسسه مطالعات بین المللی انرژی گفت: با رشد ۵ درصدی مصرف گاز و ۲ درصدی فرآورده‌های نفتی در سال ۱۴۱۰ به ناترازی کامل گاز می‌رسیم. البته می‌توانیم میزان مصرف هیدروکربن را در صنایع کاهش دهیم که در این صورت به افت صادرات غیرنفتی می‌رسیم کمااینکه در سال ۱۴۰۰ صنایع فولادی به دلیل کمبود برق و گاز زیانده بوده‌اند.
فعال حوزه صنعت انرژی‌های تجدیدپذیر با اشاره به امکان حل مشکل ناترازی گاز با استفاده از تجدیدپذیرها گفت: ما حتی تا ۱۰۰ هزار مگاوت هم می‌توانیم از تجدیدپذیرها برق تامین کنیم.
صندوق توسعه ملی هشدار داده ایران از سال 1420، توان تامین «دو سوم» گاز مورد نیازش را ندارد.
در حالی که این روزها ناترازی گاز نقل محافل جمع‌های نفتی است و مسوولان نفتی به دنبال راه چاره‌ای برای گذر از این شرایط هستند، بهتر است دولت نگاهی به نیروگاه‌ها نیز داشته باشد.
کشورمان با ناترازی در حوزه انرژی مانند گاز و برق مواجه است و در آینده نزدیک این موضوع برای بنزین رخ خواهد داد که نیازمند راهکار است؛ کارشناسان برای خروج از این معادله پیچیده، راهکارهایی را ارائه می‌دهند اما معتقدند باید سیاست حکمرانی انرژی در کشور تغییر کند و با سیاست قیمتی نمی‌توان مصرف را کاهش داد.
وزارت نفت در گرم‌ترین پاییز و زمستان چند سال اخیر ناتوان از تأمین گاز پتروشیمی‌هاست. تنها راهکار وزیر نفت برای جبران کمبود گاز، قطع گاز صنایع بزرگ است.
ناترازی انرژی در ایران جدی است؛ غلامحسین حسنتاش، تحلیل‌گر ارشد انرژی در ایران، می‌گوید: با تداوم روند موجود حداکثر در سال 1410 هیچ هیدروکربنی برای صادرات نخواهیم داشت. اما اگر بخواهیم صادرات انرژی داشته باشیم، باید پتروشیمی‌ها، صنایع و تولید را متوقف کنیم. او معتقد است که نباید مسائل را ساده‌سازی کرد؛ ناترازی انرژی در ایران تک‌عاملی نیست و قیمت تنها عامل ناترازی نیست.
عنوان چهارمین مصرف‌کننده بزرگ گاز جهان به نام ایران رقم خورده است؛ واقعیت تلخی که نمود عینی آن در پس آمارهای رسمی به راحتی قابل استخراج است.
به دلیل ناترازی گاز برخی از نیروگاه‌های کشور ملزم به استفاده از سوخت مازوت هستند که این مساله علاوه بر تاثیرات محیط زیستی موجب افزایش ۵۰ درصدی هزینه نگهداری نیروگاه‌های کشور نیز می‌شود.
رئیس اتحادیه انجمن‌های علمی انرژی ایران، گفت: بخش اعظمی از چاه‌های ما در پارس جنوبی که تامین کننده ۷۰ درصد گاز کشور است، در نیمه‌ی دوم عمرشان قرار دارند. اگر سرمایه گذاری لازم در آنجا صورت نگیرد سالانه ۱۰ درصد از تولید را از دست می‌دهیم. هر سال از ۱۴۰۴ اگر سرمایه گذاری به اندازه کافی صورت نگیرد، یک فاز پارس جنوبی را از دست می‌دهیم. در نتیجه پارس جنوبی نیز در خطر جدی قرار دارد. پس از آن باید دست به دعا برداریم.
میزان دخایر گازی و میزان گاز قابل برداشت، کاملا مشخص است. با یک محاسبه ساده، متوجه می‌شویم که تنها تا ۳۰ سال دیگر می‌توانیم گاز برداشت انجام دهیم.
