صنعت نفت ایران در تب مهاجرت می‌سوزد؛ مهندسان متخصص پشت فرمان اسنپ!+فیلم

به گزارش «انرژی پرس»، سعید ساویز، کارشناس باسابقه انرژی، مهاجرت نیروی انسانی از صنعت نفت ایران را «دردی بزرگ» توصیف می‌کند و می‌گوید: متاسفانه بسیاری از استادان دانشگاه، متخصصان تحصیل‌کرده و نیروهای نخبه کشور دیگر تمایلی به ماندن ندارند. در سال‌های اخیر، شاهد خروج گسترده نیروهای متخصص از صنعت نفت بوده‌ایم و این مسئله می‌تواند آینده این صنعت را با چالش جدی مواجه کند.

او با اشاره به تجربه‌های شخصی خود می‌افزاید: بارها دانشجویانی نزد من آمده‌اند تا روند پایان‌نامه‌های خود را انجام دهند یا برای دریافت داده‌های تحقیقاتی همکاری کنند، اما به دلیل محدودیت‌ها و بروکراسی اداری، بسیاری از آنان دلسرد می‌شوند. وقتی جوانی می‌بیند نه شغلی در شان تخصصش وجود دارد و نه درآمدی متناسب با زحمتش، طبیعی است به مهاجرت فکر کند.

ساویز با مثالی روشن وضعیت موجود را چنین توصیف می‌کند: یکی از همکارانم با مدرک کارشناسی ارشد نفت، سابقه کاری چند ساله و جایگاه رسمی در صنعت، به دلیل پایین بودن سطح درآمد، ناچار است بعدازظهرها به عنوان راننده اسنپ کار کند تا از پس هزینه‌های زندگی برآید. این شرایط تأسف‌بار نشان می‌دهد حتی نیروی متخصص نیز از تأمین حداقل‌های معیشتی ناتوان است.

او معتقد است که ریشه این وضعیت در ساختار ناعادلانه مدیریتی و سال‌ها انباشت تصمیم‌های غلط است: در طول دولت‌های مختلف، افرادی که شایستگی واقعی نداشتند صرفا به‌دلیل روابط نسبی و سببی رشد کرده‌اند. نتیجه این روند، سرخوردگی نیروهای کاردان و فرار استعدادها بوده است. متاسفانه امروز حتی نیروی عادی هم تمایل به ماندن ندارد؛ چه برسد به متخصص.

ساویز با لحنی صریح ادامه می‌دهد: اگر هنوز در ایران و در صنعت نفت مانده‌ام، تنها به خاطر علاقه‌ای است که به این کار دارم. شاید اگر توان تحمل غربت را داشتم، من هم مانند بسیاری از همکارانم رفته بودم. اما دلبستگی به خاک، به صنعت و به همکارانم مرا نگه داشته است.

او با انتقاد از وضعیت معیشتی کارکنان صنعت نفت می‌گوید: حقوق و دستمزدها به‌هیچ‌وجه متناسب با سختی کار نیست. کارمندان وقتی خود را با افرادی که با رانت و نفوذ در موقعیت‌های بهتر قرار گرفته‌اند مقایسه می‌کنند، احساس بی‌عدالتی و تبعیض می‌کنند. طبقه متوسط عملا از بین رفته و فاصله طبقاتی هر روز بیشتر می‌شود. راه رسیدن به طبقه بالا نه از مسیر شایستگی، بلکه از مسیر ارتباطات خاص می‌گذرد، و این برای آینده کشور فاجعه‌بار است.

او به دشواری‌های کاری در محیط‌های نفتی اشاره کرده و می‌گوید: کار در این صنعت بسیار طاقت‌فرساست. هفته گذشته یکی از همکاران تصویری برایم فرستاد که نشان می‌داد دمای محیط کار در اهواز به ۸۰ درجه رسیده است. خود من پیش‌تر ۷۰ درجه را اندازه‌گیری کرده‌ام. فشار بالا، خطر انفجار، شب‌کاری‌های طولانی و نبود تعطیلات از ویژگی‌های همیشگی کار عملیاتی است. من بیش از ۱۴ سال کار عملیاتی داشته‌ام و شاید هشت سال متوالی عید نوروز را در محل کار گذرانده‌ام؛ اما با همه این سختی‌ها، قدردانی چندانی وجود ندارد.

ساویز در ادامه می‌افزاید: البته همه مشکلات از وزارت نفت نیست. ساختار پیچیده و نفوذ نهادهای مختلف، سیستمی غول‌آسا ایجاد کرده که به جای پشتیبانی از تولید، از نفت به عنوان منبعی برای دوشیدن استفاده می‌شود. در چنین فضایی، انگیزه و تعهد نیروهای متخصص روزبه‌روز فرسوده‌تر می‌شود.

او در پایان با اشاره به نگاه ناعادلانه به کارکنان صنعت نفت می‌گوید: در دوره‌ای یکی از نمایندگان مجلس در مصاحبه‌ای مدعی شد کارکنان نفت حقوق دلاری می‌گیرند، در حالی که این سخن کاملا بی‌اساس بود و حتی وزارت نفت هم آن زمان واکنشی نشان نداد. ما کار می‌کنیم، زحمت می‌کشیم و حقوق‌مان را به ریال می‌گیریم، اما کسی قدر ما را نمی‌داند. در این شرایط تنها چیزی که برخی از ما را نگه داشته، عشق به کار و احساس مسئولیت است؛ و این، برای آینده صنعت کافی نیست.