سکوت مسئولان وزارت نفت در برابر اورهال‌های مرگبار+فیلم

به گزارش انرژی پرس، اینجا سرزمین طلای سیاه است، گاهی یک لقمه نان به بهای جان تمام می‌شود؛ هر ساله تعداد بیشماری از کاگران صنعت نفت ایران در حین کار کشته می‌شوند، کارگرانی که گمنام باقی می‌مانند و سهم‌شان اگر آمار کشته شدگان یک حادثه بالا باشد، تنها یک پیام تسلیت تکراری مسولان است.

سریال وقوع حوادث مرگبار در صنعت نفت ایران به تراژدی تلخ اما تکراری برای کارگران تبدیل شده است؛ تنها در چند روز اخیر شاهد مرگ و مصدومیت ده‌ها کارگر بوده‌ایم.

۱۹ شهریورماه خبر کشته شدن یک کارگر هنگام انجام تعمیرات اساسی یا همان اورهال در پالایشگاه دوم مجتمع گاز پارس جنوبی رسانه‌ای شد.

پیش از این نیز در دوم شهریورماه خبر کشته شدن دو کارگر هنگام اورهال در پالایشگاه شهید هاشمی نژاد منتشر شده بود.

۱۴  مردادماه نیز شاهد یکی از مرگبارترین اورهال‌های ایران در شرکت نفت و گاز اروندان بودیم. ۳ کارگر در حین انجام تعمیرات و جوشکاری واحد فرآورش و نمکزدایی غرب کارون به دلیل آتش‌سوزی، کشته شدند.

اورهال‌‌هایی که به دلیل سهل‌انگاری پیمانکاران و رعایت نکردن ایمنی و سکوت مسئولان رنگ و بوی خون کارگران ایرانی را به خود می‌گیرد. کارگرانی که براساس آمار یک سوم دستمزد کارگران نفتی در کشورهای همسایه را دریافت می‌کنند.

۱۴ شهریورماه نیز خبر مرگ یکی کارگران پروژه‌ای پتروشیمی بوشهر، حین کار و به علت ریزش متریال از بالای سر و سقوط به پائین منتشر شد؛ کارگران پتروشیمی‌ها نیز در کنار کارگران پالایشگاهی، سهم بالایی از کشته شدگان این صنعت را به خود اختصاص داده‌اند.

براساس قانون، ماموران اداره بهداشت و ایمنی، شرکت ملی پخش فرآورده‌های نفتی ایران به صورت مستقل از پیمانکاران و کارفرمایان باید بر ایمنی محیط کار نظارت کنند و درصورت نقض ایمنی، حق مداخله دارند. قوانینی که این روزها بیشتر نمایشی هستند و عملا نادیده گرفته می‌شوند.

آمار دقیقی از تعداد کارگران کشته شده در صنعت نفت وجود ندارد، برای دسترسی به این آمار باید در میان اخبار جستجو کرد که بازهم منبع موثقی برای این آمار نیست چراکه بسیاری از کشته شدگان صنعت نفت، جایی در رسانه‌ها ندارند، تنها تعداد کمی خبر مرگ‌شان رسانه‌ای می‌شود. هر ازگاهی نیز آماری از سوی مسئولان منتشر می‌شود که به دلیل تناقض‌های بسیار نمی‌دانیم سالانه چه تعداد کارگر صنعت نفت در حین کار کشته می‌شوند.

نفت طلای سیاهی است که دولت‌ها به هر بهایی به دنبال افزایش تولید آن هستند، افزایش تولید در صنعت نفت با امکانات، ایمنی محیط کار و آموزش نیروی کار هم‌خوانی ندارد؛ به همین دلیل نفت رنگ و بوی خون به خود گرفته است.

اینجا در سرزمین طلای سیاه، مسئولی برای مرگ یک کارگر عزل و توبیخ یا حتی بازخواست نمی‌شود؛ اینجا کارگران در سایه بی‌توجهی مسئولان وزارت نفت جان می‌دهند.