اوپک پلاس با افزایش تدریجی و اندک تولید ماهانه موافقت کرده و قیمت نفت را در حدود ۶۵ دلار برای هر بشکه نگه داشته است. این وضعیت برای کشورهای مصرف‌کننده مانند آمریکا مفید است، اما برای کشورهای تولیدکننده چالش‌هایی به همراه دارد.

پتروشیمی بوعلی سینا اعلام کرد که از ۱۴ مهرماه، بخشی از واحدهای تولیدی این شرکت شامل آروماتیک و پارازایلین وارد فاز تعمیرات اساسی می‌شوند. این تعمیرات به مدت ۱۲ روز کاری ادامه دارد اما بنا بر اعلام شرکت، موجب توقف کامل تولید نخواهد شد و تاثیری بااهمیت بر برنامه تولید سالانه نمی‌گذارد.

در حالی که سطح ذخایر گاز اتحادیه اروپا به پایین‌ترین حد در چهار سال اخیر رسیده، تحلیلگران می‌گویند قاره سبز برای گذر از زمستان پیش رو ناچار است تا ۱۶۰ محموله اضافی گاز طبیعی مایع (LNG) وارد کند؛ محموله‌هایی که بخش عمده آن از آمریکا خواهد آمد.

با پیگیری‌های دیوان محاسبات کشور بخشی از منابع بودجه‌ای مرتبط با شرکت‌های پتروشیمی وصول و به خزانه داری واریز شد.

دادگاه استیناف انگلستان با رد اعتراض شرکت ملی نفت ایران، حکم قبلی دادگاه لندن درباره مصادره ساختمان «NIOC House» را تایید کرد.

در حالی‌که قطر با بهره‌گیری از میدان مشترک پارس جنوبی به غول صادرات گاز طبیعی مایع جهان تبدیل شده و در سال ۲۰۲۲ بیش از ۴۲ میلیارد دلار درآمد کسب کرده، ایران در سمت دیگر این میدان، با سه پروژه عظیم مایع‌سازی گاز ناکام مانده است. طرح‌های «ایران ال‌ان‌جی»، «پارس ال‌ان‌جی» و «پرشین ال‌ان‌جی» که قرار بود دروازه ورود ایران به بازار جهانی ال‌ان‌جی باشند، تحت فشار تحریم‌ها و خروج شرکت‌های خارجی به سازه‌های نیمه‌کاره‌ای در عسلویه بدل شده‌اند؛ رویایی ناتمام که فرصت تثبیت جایگاه ایران در صنعت انرژی جهانی را به محاق برده است.

عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس، باز هم تهدید به بستن تنگه هرمز کرد، در حالی که چنین سخنانی شاید برای مخاطب عام جذاب به‌ نظر برسند، در واقع از بی‌توجهی عمیق به واقعیت‌های اقتصادی و ژئوپلیتیکی ایران حکایت دارند. پرسش اساسی این است اگر تنگه هرمز واقعا بسته شود، چه کسی بیش از همه آسیب می‌بیند؟ پاسخ روشن است، خود ایران. حتی اگر صادرات نفت کشور در بدترین حالت به ۲۵۰ هزار بشکه در روز برسد، باز هم راهی جز عبور از همین تنگه ندارد.

شرکت نفت سپاهان در نیمه نخست سال ۱۴۰۴ زیر سایه مدیریت فرهاد امین دهقان با افت قابل‌توجه در تولید، فروش و سودآوری مواجه شده است. در حالی که مدیرعامل وعده داده بود پس از اورهال اردیبهشت‌ماه رکوردهای جدیدی در تولید به ثبت برسد، آمارها خلاف آن را نشان می‌دهند. تولید در پنج ماه از شش ماه نخست سال کاهش یافته و سود خالص شرکت در فصل بهار با سقوطی سنگین، به کمتر از نصف مدت مشابه سال گذشته رسیده است.

سعید ساویز، کارشناس باسابقه انرژی، مهاجرت نیروی انسانی از صنعت نفت ایران را «دردی بزرگ» توصیف می‌کند و می‌گوید: متاسفانه بسیاری از استادان دانشگاه، متخصصان تحصیل‌کرده و نیروهای نخبه کشور دیگر تمایلی به ماندن ندارند. در سال‌های اخیر، شاهد خروج گسترده نیروهای متخصص از صنعت نفت بوده‌ایم و این مسئله می‌تواند آینده این صنعت را با چالش جدی مواجه کند.

پلی‌پروپیلن به‌عنوان پرمصرف‌ترین پلیمر دنیا، با وجود ظرفیت‌های بالقوه در ایران، همچنان با چالش بزرگی روبه‌رو است؛ نیمی از پروانه‌های بهره‌برداری صادرشده در کشور عملا بدون استفاده مانده و تولیدکنندگان فقط توان پوشش بخشی از نیاز داخلی را دارند. در چنین شرایطی، صادرات این محصول به‌رغم تقاضای بالای کشورهای همسایه همچون ترکیه و عراق، به دلیل اولویت مصرف داخلی فعلا در حاشیه قرار گرفته است.

برخلاف وضعیت خالی ذخایر سوخت نیروگاهی سال گذشته، شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده‌های نفتی امسال ذخایر سوخت نیروگاهی را پر کرده و به وزارت نیرو تحویل داده؛ موضوعی که می‌توان گفت عملا بهانه را از دست متولیان وزارت نیرو برای فرافکنی در فصل سرما می‌گیرد.

صنعت پتروشیمی ایران در دوراهی استراتژیک قرار دارد: توسعه مگاپلنت‌های عظیم برای رقابت جهانی یا تمرکز بر واحدهای کوچک و متوسط برای تأمین نیازهای داخلی؟ محسن انصاری، کارشناس صنعت پتروشیمی، در پاسخ به این سوال می‌گوید:هر دو مسیر مزایای خود را دارند، اما بی‌توجهی به فناوری‌های نوین جهانی مانند COTC می‌تواند جایگاه صادراتی ایران را به خطر بیندازد.