NGL3100؛ پروژه‌ای که یک دهه در پیچ‌وخم وعده‌ها ماند
به گزارش «انرژی پرس»، بعد از یازده سال انتظار، سرانجام طرح ملی جمع‌آوری گازهای همراه نفت در غرب کشور، با عنوان NGL3100، امروز (۲۵ مرداد) با فرمان رئیس‌جمهور و حضور وزیر نفت به بهره‌برداری رسید. اما افتتاح این پروژه بیش از آنکه نماد موفقیت باشد، نشانی از یک بیماری مزمن در صنعت نفت ایران است: کندی و فرسایشی شدن اجرای پروژه‌ها.
یازده سال در راهروهای وعده
داستان NGL3100 از دی‌ماه ۱۳۹۳ آغاز شد؛ زمانی که این پروژه به‌عنوان یکی از طرح‌های اولویت‌دار وزارت نفت معرفی شد. قرار بود تنها طی چند سال اجرا شود و تا سال ۱۳۹۹ به بهره‌برداری برسد. اما مثل بسیاری از طرح‌های مشابه، پروژه روی کاغذ پیش می‌رفت و در عمل سال‌ها درگیر وعده و وعید، کمبود منابع مالی و تغییر مدیران ماند.
در اردیبهشت ۱۳۹۷، مدیرعامل وقت شرکت اویک – مجری پروژه – اعلام کرد پیشرفت فیزیکی طرح تنها ۱۸ درصد است. وعده داد که تا پایان همان سال این رقم به ۶۰ درصد برسد، اما پنج سال بعد تازه به مدار بهره‌برداری رسیده؛ آن هم با ظرفیتی کمتر از آنچه طراحی شده بود.
قلب تپنده غرب کشور؛ امشا نیمه‌جان
پالایشگاه گازی NGL3100 قرار است روزانه ۲۴۰ میلیون فوت‌مکعب گاز همراه از هشت میدان نفتی غرب کشور (آذر، چشمه‌خوش، دالپری، پایدار شرق و غرب، آبان، دهلران و دانان) را جمع‌آوری و فرآورش کند.
هدف اصلی، پایان دادن به سوختن گازهای مشعل و تبدیل آن به محصولات باارزش است: از اتان و LPG برای پتروشیمی دهلران گرفته تا میعانات گازی، گوگرد و متان برای نیروگاه‌ها.
اما فعلا این پالایشگاه فقط با یک‌سوم ظرفیت یعنی حدود ۸۰ میلیون فوت‌مکعب در روز خوراک می‌گیرد و هنوز تا رسیدن به توان واقعی فاصله دارد.
محسن پاک‌نژاد، وعده داده تا پایان مهر ماه امسال ۴۵ میلیون فوت مکعب و تا پایان اسفند نیز ۴۰ میلیون فوت مکعب دیگر به ظرفیت آن اضافه شود.
میلیاردها دلار هزینه، سال‌ها فرصت‌سوزی
طبق اعلام مدیران صندوق بازنشستگی نفت، تاکنون ۱.۶ میلیارد دلار در این پروژه و زیرساخت‌های جانبی آن (از جمله نیروگاه صبا و خطوط لوله) سرمایه‌گذاری شده است. این عدد سنگین در حالی خرج شد که طی یک دهه گذشته میلیاردها دلار گاز همراه همچنان در مشعل‌ها سوخت و دود شد؛ سرمایه‌ای که می‌توانست خوراک پتروشیمی‌ها یا سوخت نیروگاه‌ها باشد.
در واقع، هر روز تاخیر در راه‌اندازی این پروژه، به معنای هدررفتن منابع ملی و تشدید آلودگی محیط‌زیست در منطقه بود.
دستاوردها و اما و اگرها
مسئولان صندوق بازنشستگی نفت می‌گویند این پروژه نه تنها آلایندگی را کاهش می‌دهد بلکه با ایجاد فرصت‌های شغلی در غرب کشور به محرومیت‌زدایی هم کمک می‌کند. درست است، اما پرسش اصلی اینجاست: چرا چنین طرح‌هایی باید بیش از یک دهه طول بکشند؟
چرا برنامه‌ای که قرار بود در اوایل ۱۳۹۹ به پایان برسد، تازه در نیمه ۱۴۰۴ به بهره‌برداری رسیده و آن هم با ظرفیت محدود؟
بیماری مزمن صنعت نفت
ماجرای NGL3100 فقط یک نمونه است؛ پروژه‌های مشابه مثل NGL3200 و طرح‌های جمع‌آوری گازهای مشعل در خارک هم سال‌هاست نیمه‌تمام مانده‌اند. ریشه مشکل را باید در مدیریت ناپایدار، کمبود منابع مالی و وابستگی به صندوق‌های بازنشستگی یا وام‌های صندوق توسعه ملی جست‌وجو کرد.
در نهایت، آنچه باقی می‌ماند، نه دستاورد فنی یا زیست‌محیطی، بلکه فرصت‌سوزی بزرگ است؛ هدررفتن ثروتی که باید موتور توسعه غرب کشور می‌شد، اما سال‌ها در آتش مشعل‌ها دود شد.
برچسب ها :NGL3100 ، ان جی ال 3100 ، جمع‌آوری گازهای همراه نفت ، گازهای مشعل ، میادین نفتی
- نظرات ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
- نظراتی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
- نظراتی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : ۰