میراث نفتی دولت سیزدهم؛ قراردادهای پوچ و مهمل +فیلم

به گزارش اختصاصی «انرژی پرس»، دولت سیزدهم، با امضای انبوهی از تفاهم‌نامه‌ها و قراردادهای نفتی، نه تنها هیچ گره‌ای از مشکلات این صنعت نگشود، بلکه میراثی از وعده‌های توخالی و اقدامات نمایشی جهت دستاوردسازی بر جای گذاشت.

این قراردادها که در دولت پیشین با سروصدای فراوان به امضا رسیدند، اکنون همچون بادکنک‌هایی بی‌محتوا، ترکیده و پوچی خود را آشکار ساخته‌اند.

دولت سیزدهم، رکورددار قراردادهای بی‌نتیجه

بررسی‌های «انرژی پرس» نشان می‌دهد که دولت سیزدهم، رکورددار امضای قراردادهای نفتی بی‌نتیجه بوده است.

از مهمترین این قراردادها، تفاهم نامه ۴۰ میلیارد دلاری با گازپروم روسیه بود که در جهت توسعه میدان‌های گازی کیش و پارس شمالی و ۶ میدان نفتی دیگر، فشار افزایی پارس جنوبی، تکمیل طرح‌های ال‌ان‌جی، احداث خطوط لوله صادرات گاز و سوآپ گاز و فرآورده‌های نفتی بود که همه و همه تبدیل به وعده‌هایی بی‌سرانجام شدند.

همچنین ساخت پتروپالایشگاه شهید سلیمانی نیز وعده‌ای توخالی با اعتبار ۹ میلیارد یورویی بود که دولت قبل با سروصدای فراوان و با ادعای ساخت آن طی دو سال، نه تنها به وعده خود عمل نکرد، بلکه میراثی از ناکارآمدی بر جای گذاشت.

از مهمترین دلایل احداث این پترپالایشگاه تامین سوخت و بنزین و حتی جلوگیری از واردات بنزین بود که آن هم اکنون به سرابی بیش تبدیل نشده است.

وعده‌های بدون عمل فشارافزایی پارس جنوبی

همچنین فشارافزایی پارس جنوبی، حیاتی‌ترین پروژه برای تامین انرژی کشور، در دولت قبل تنها به وعده‌‌ای توخالی تبدیل شد. مسئولان با لفاظی‌های بی‌عمل، از برنامه‌های در دست اجرا سخن می‌گفتند، حتی قرارداد ۲۰ میلیارد دلاری با شرکت‌های داخلی امضا شد. اما در نهایت، این طرح در حد مطالعاتی باقی ماند و هیچ اقدام جدی صورت نگرفت.

میدان آزادگان؛ قربانی تصمیمات سلیقه‌ای

میدان آزادگان نیز در دولت سیزدهم، قربانی تصمیمات سلیقه‌ای شد. پروژه توسعه‌ای که می‌توانست روزانه ۵۷۰ هزار بشکه نفت به تولید کشور اضافه کند، در گرداب بی‌تدبیری و دخالت‌های سیاسی گرفتار شد و در دولت سیزدهم به بلاتکلیف باقی ماند.

در اقدامی عجیب، دولت سیزدهم قراردادی ۱۱ میلیارد دلاری را با شرکت دشت آزادگان اروند که مجموعه‌ای متشکل از شرکت‌های ناآشنا به صنعت نفت بود امضا کرد و بانک پاسارگاد، مجری قبلی پروژه، را کنار گذاشت. این تصمیمات سلیقه‌ای، نه تنها شرکت‌های توانمند و باتجربه را حذف کرد، بلکه پروژه را به دست افرادی سپرد که توانایی‌های لازم را نداشتند.

وعده واردات گاز

از سوی دیگر واردات گاز از ترکمنستان نیز وعده‌ای توخالی بود. زیرا ایران نه واردکننده، بلکه واسطه‌ای برای سوآپ گاز ترکمنستان به آذربایجان بود، آن هم با دریافت قطره‌چکانی و ناچیز گاز به جای پول.

جواد اوجی بارها وعده امضای قرارداد واردات ۱۰ میلیون مترمکعب گاز از ترکمنستان را داد؛ اما این وعده نیز عملی نشد و کمبود گاز کشور عمیق‌تر شد.‌

میراثی که به دوش دولت چهاردهم افتاد

این اقدامات، نه تنها هیچ دستاورد عملی برای کشور به همراه نیاورد، بلکه فرصت‌های طلایی را برای توسعه صنعت نفت و گاز از بین برد و اعتماد عمومی را خدشه‌دار کرد. اکنون، دولت چهاردهم با میراثی سنگین از وعده‌های پوچ و قراردادهای بی‌سرانجام روبرو است و باید تلاش کند تا این عقب‌ماندگی را جبران کند.