کشورهای ثروتمند باید تا سال ۲۰۳۴ به تولید نفت و گاز پایان دهند

به گزارش اختصاصی انرژی پرس، در راستای اهداف توافقنامه پاریس و تعهد به انتقال عادلانه، تاریخ های متفاوتی به کشورهای تولیدکننده نفت و گاز پیشنهاد می شود. با در نظر گرفتن سطوح مختلف ثروت، توسعه و اتکای اقتصادی کشورها به سوخت‌های فسیلی، می‌گوید به فقیرترین کشورها باید تا سال ۲۰۵۰ فرصت داده شود تا به تولید نفت و گاز پایان دهند، اما همچنین به حمایت مالی قابل‌توجهی برای انتقال اقتصادشان نیاز دارند.

این گزارش توسط پروفسور کوین اندرسون، محقق برجسته در مرکز تحقیقات تغییرات آب و هوای تیندال، و دکتر دن کالورلی نوشته شده و هشدار می‌دهد که هیچ جایی برای هیچ کشوری برای افزایش تولید وجود ندارد و همه باید در این دهه کاهش چشمگیری داشته باشند. ثروتمندترین ها که بیش از یک سوم نفت و گاز جهان را تولید می کنند، باید تا سال ۲۰۳۰ تولید خود را ۷۴ درصد کاهش دهند. فقیرترین کشورها که تنها یک نهم تقاضای جهانی را تامین می کنند، باید ۱۴ درصد کاهش دهند.

کوین اندرسون، این پروفسور انرژی و تغییرات آب و هوایی در دانشگاه منچستر، گفت: «پاسخ به وضعیت اضطراری آب و هوایی مستلزم تغییر سریع از اقتصاد سوخت فسیلی است، اما این باید منصفانه انجام شود. تفاوت های زیادی در توانایی کشورها برای پایان دادن به تولید نفت و گاز وجود دارد، در حالی که اقتصادهای پر جنب و جوش را حفظ می کنند و یک انتقال عادلانه برای شهروندان خود ارائه می دهند. ما برنامه‌ای برای حذف تدریجی تولید نفت و گاز تهیه کرده‌ایم که – با حمایت کافی از کشورهای در حال توسعه – به تعهدات بسیار چالش‌برانگیز ما در زمینه آب‌وهوایی عمل می‌کند و این کار را به روشی منصفانه انجام می‌دهد.»

این تحقیق قبل از حمله روسیه به اوکراین تکمیل شد. قیمت‌های بالای انرژی به ما یادآوری می کند که نفت و گاز کالاهای بی ثبات جهانی هستند و اقتصادهایی که به آنها وابسته هستند همچنان با شوک ها و اختلالات مکرر مواجه خواهند شد. استفاده کارآمد و معقول از انرژی همراه با تغییر سریع به سمت انرژی‌های تجدیدپذیر، امنیت انرژی را افزایش می‌دهد، اقتصادهای انعطاف‌پذیر ایجاد می‌کند و به جلوگیری از بدترین تأثیرات تغییرات آب و هوایی کمک می‌کند.»

این گزارش که به سفارش مؤسسه بین المللی توسعه پایدار تهیه شده است، خاطرنشان می کند که برخی از کشورهای فقیرتر آنقدر به درآمدهای سوخت فسیلی متکی هستند که حذف سریع این درآمد می تواند ثبات سیاسی آنها را تهدید کند. کشورهایی مانند سودان جنوبی، کنگو-برازاویل و گابن علیرغم اینکه تولیدکنندگان کوچکی هستند، درآمد اقتصادی کمی به جز تولید نفت و گاز دارند.

در مقابل، مشاهده می‌کند: «ملت‌های ثروتمند که تولیدکنندگان اصلی هستند، معمولاً حتی زمانی که درآمد نفت و گاز حذف شود، ثروتمند باقی می‌مانند.» درآمد نفت و گاز ۸ درصد به تولید ناخالص داخلی ایالات متحده کمک می کند، اما بدون آن، تولید ناخالص داخلی سرانه این کشور همچنان حدود ۶۰۰۰۰ دلار خواهد بود – دومین در سطح جهان.

یک گزارش شاخص از هیئت بین دولتی تغییرات آب و هوایی (IPCC) ماه گذشته هشدار داد که عدم محدود کردن گرمایش جهانی به ۱.۵ درجه سانتیگراد تأثیرات ویرانگر جهانی خواهد داشت. آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، آن را «اطلسی از درد و رنج بشری و یک کیفرخواست لعنت‌آمیز برای رهبری شکست خورده آب و هوا» توصیف کرد. در سطوح فعلی انتشار، در اوایل سال ۲۰۳۰ تا ۲۰۳۵، گرمایش جهان از ۱.۵ درجه سانتیگراد فراتر خواهد رفت.

زمانی که کشورها توافق نامه پاریس سازمان ملل را امضا کردند، آنها موافقت کردند که کشورهای ثروتمند باید گام های بزرگتر و سریع تری برای کربن زدایی اقتصاد خود بردارند و همچنین حمایت مالی برای کمک به کشورهای فقیرتر برای دور شدن از سوخت های فسیلی انجام دهند. این اصل برای تولید برق از زغال سنگ اعمال شده است، به طوری که سازمان ملل از کشورهای ثروتمند OECD خواسته است تا استفاده از زغال سنگ را تا سال ۲۰۳۰ و از بقیه جهان تا سال ۲۰۴۰ حذف کنند.

این گزارش، مسیرهای مرحله‌ای برای تولید سوخت فسیلی، اصول مشابهی را در مورد نفت و گاز اعمال می‌کند. این نشان می دهد که چقدر تولید آینده با اهداف آب و هوایی پاریس مطابقت دارد و این برای ۸۸ کشور مسئول ۹۹.۹۷٪ از کل عرضه نفت و گاز چیست. بر اساس ظرفیت‌های متفاوت پنج گروه مختلف از کشور‌ها، مسیرهای خروجی مناسبی را برای انتقال سریع و عادلانه از سوخت‌های فسیلی تعیین می‌کند.

برای ۵۰ درصد احتمال محدود کردن افزایش دمای کره زمین به ۱.۵ درجه سانتیگراد، نشان می دهد که:

۱۹ کشور با بالاترین ظرفیت، با میانگین تولید ناخالص داخلی غیرنفتی برای هر نفر (GDP/سرانه) بیش از ۵۰۰۰۰ دلار، باید تا سال ۲۰۳۴ با کاهش ۷۴ درصدی تا سال ۲۰۳۰ به تولید خود پایان دهند. این گروه ۳۵ درصد نفت و گاز جهان را تولید می کند و شامل می شود. ایالات متحده آمریکا، انگلستان، نروژ، کانادا، استرالیا و امارات متحده عربی.

۱۴ کشور با ظرفیت بالا با متوسط تولید ناخالص داخلی غیرنفتی/سرانه نزدیک به ۲۸۰۰۰ دلار، باید تا سال ۲۰۳۹ با کاهش ۴۳ درصدی تا سال ۲۰۳۰ به تولید خود پایان دهند. آنها ۳۰ درصد نفت و گاز جهان را تولید می کنند و شامل عربستان سعودی، کویت و قزاقستان می شوند.

۱۱ کشور با ظرفیت متوسط، با متوسط تولید ناخالص داخلی غیرنفتی/سرانه ۱۷۰۰۰ دلار، باید تا سال ۲۰۴۳ با کاهش ۲۸ درصدی تا سال ۲۰۳۰ به تولید خود پایان دهند. آنها ۱۱ درصد نفت و گاز جهان را تولید می کنند و شامل چین، برزیل و مکزیک می شوند.

۱۹ کشور کم ظرفیت با متوسط تولید ناخالص داخلی غیرنفتی/سرانه ۱۰۰۰۰ دلار، باید تا سال ۲۰۴۵ با کاهش ۱۸ درصدی تا سال ۲۰۳۰ به تولید خود پایان دهند. آنها ۱۳ درصد نفت و گاز جهانی را تولید می کنند و شامل اندونزی، ایران و مصر می شوند.

۲۵ کشور کم ظرفیت، با میانگین تولید ناخالص داخلی غیرنفتی/سرانه ۳۶۰۰ دلار، باید تا سال ۲۰۵۰ با کاهش ۱۴ درصدی تا سال ۲۰۳۰ به تولید خود پایان دهند. آنها ۱۱ درصد نفت و گاز جهان را تولید می کنند و شامل عراق، لیبی، آنگولا و سودان جنوبی می شود. .

دکتر دن کالورلی گفت: «اگر بخواهیم گرمایش را به ۱.۵ درجه سانتی گراد محدود کنیم، فضای کمی برای مانور وجود دارد. اگرچه این برنامه زمان‌بندی به کشورهای فقیرتر فرصت بیشتری می‌دهد تا تولید نفت و گاز را متوقف کنند، اما از دست دادن درآمد به شدت آسیب خواهند دید. یک گذار عادلانه به سطوح قابل توجهی از کمک های مالی برای تولیدکنندگان فقیرتر نیاز دارد، بنابراین آنها می توانند نیازهای توسعه خود را برآورده کنند، در حالی که به اقتصادهای کم کربن روی می آورند و با اثرات رو به رشد آب و هوا مقابله می کنند.

این گزارش همچنین سناریوی بلندپروازانه تری با احتمال ۶۷ درصد رسیدن به دمای ۱.۵ درجه سانتیگراد ارائه می دهد. این امر مستلزم آن است که ثروتمندترین کشورها تا سال ۲۰۳۱ به تولید نفت و گاز و فقیرترین کشورها تا سال ۲۰۴۲ پایان دهند.

در سناریویی کمتر جاه طلبانه، با احتمال ۵۰ درصد رسیدن به ۱.۷ درجه سانتیگراد – که منعکس کننده “زیر ۲ درجه” است – ثروتمندترین کشورها باید تولید نفت و گاز را تا سال ۲۰۳۵ به نصف کاهش دهند و تا سال ۲۰۴۵ به آن پایان دهند. فقیرترین کشورها تا زمانی که ۲۰۶۲ تمام تولیدات را متوقف کند، اما هنوز جایی برای تولید نفت و گاز اضافی وجود نخواهد داشت.

کانی هدگارد، کمیسر سابق اتحادیه اروپا برای اقدام اقلیمی و وزیر آب و هوا و انرژی دانمارک، در توضیح این گزارش گفت: «در حالی که تا حد زیادی درک می شود که نیاز به توقف فوری تولید زغال سنگ در سطح جهان وجود دارد، این گزارش به وضوح نشان می دهد که چرا چرا. همچنین باید تولید نفت و گاز متوقف شود. و این نشان می‌دهد که سرعت و تاریخ پایان باد کردن باید سریع باشد. این فوریت فقط به‌طور غم‌انگیزی توسط رویدادهای ژئوپلیتیک اخیر تأکید شده است، که به‌شدت روشن کرده است که دلایل متعددی وجود دارد که چرا جهان باید وابستگی خود به سوخت‌های فسیلی را کنار بگذارد و انتقال به انرژی پاک را تسریع بخشد.»

Saber H. Chowdhury، عضو پارلمان بنگلادش و رئیس افتخاری اتحادیه بین پارلمانی، گفت: “این علم قطعی است – سوخت های فسیلی باید اکنون حذف شوند و به زودی جهان آینده بدون سوخت فسیلی محقق شود. کشورهای ثروتمند سریع ترین ابزار را دارند و وظیفه اخلاقی دارند که این کار را انجام دهند. در عین حال، آنها موظفند کشورهای جنوب جهانی را با کمک مالی و فناوری حمایت کنند تا به آنها در انتقال به انرژی های تجدیدپذیر برای تامین نیازهای انرژی خود کمک کنند.

این تحلیل ظرفیت کشورها را برای تأمین مالی یک گذار عادلانه به دور از اقتصادهای دارای سوخت فسیلی بر اساس «تولید ناخالص داخلی غیرنفتی به ازای هر نفر» ارزیابی می‌کند – تولید ناخالص داخلی پس از کسر درآمد حاصل از تولید نفت و گاز. این رویکرد تشخیص می دهد که درآمد نفت و گاز نقش بسیار کمتری در اقتصاد برخی کشورها – از جمله برخی از تولیدکنندگان بزرگ – نسبت به سایرین ایفا می کند.

بودجه جهانی کربن باقیمانده را بین کشورهای تولیدکننده بر اساس سطح فعلی تولید و میزان فاصله کشورها بالاتر یا کمتر از میانگین «ظرفیت تأمین مالی یک گذار عادلانه» بین کشورهای تولیدکننده توزیع می‌کند. کشورهایی که هم فقیر هستند و هم به شدت به درآمد نفت و گاز متکی هستند، نسبت به کشورهای ثروتمندتر با اقتصادهای متنوع تر، فرصت بیشتری برای حذف تدریجی تولید دارند.

برنامه های پیشنهادی برای کاهش تولید نفت و گاز به حذف سریع جهانی زغال سنگ بستگی دارد. این گزارش خاطرنشان می کند که بسیاری از کشورهای فقیرتر برای نیازهای انرژی خود به تولید زغال سنگ داخلی متکی هستند: تقریباً سه چهارم کل زغال سنگ جهان در کشورهای در حال توسعه تولید و مصرف می شود. با این حال، برای رسیدن به دمای ۱.۵ درجه سانتیگراد بدون کاهش شدیدتر نفت و گاز، تولید زغال سنگ در کشورهای در حال توسعه باید تا سال ۲۰۲۲ به اوج خود برسد و تا سال ۲۰۴۰ پایان یابد، در حالی که کشورهای توسعه یافته باید تا سال ۲۰۳۰ تمام تولید زغال سنگ را متوقف کنند.