پشت پرده مرگبارترین سال صنعت پالایش؛ مدعیانی که بانی وضع موجود هستند

به گزارش «انرژی پرس»، سال ۱۴۰۲، مرگبارترین سال یک دهه اخیر در صنعت پالایش بود؛ ۱۲ کارگر در حین کار جان دادند؛ آن‌ها فقط عددی در آمار نبودند، هر کدام زندگی، خانواده و رویایی داشتند که زیر آوار بی‌توجهی دفن شد.

بر اساس گزارش‌ها، در دوره مدیریت جلیل سالاری، مدیرعامل پیشین شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده‌های نفتی، رکورد سیاه ۱۹ کشته ثبت شد؛ اما حتی یک مسئول هم در دولت سیزدهم بازخواست نشد. جالب آن است، همان مدیرانی که در خونبارترین سال‌ها سکوت کردند، امروز طلبکارانه در قامت منتقد ظاهر می‌شوند.
در همان سال‌ها، دولت سیزدهم حتی برنامه‌ای جدی برای اورهال یا تعمیرات اساسی سالانه نداشت. تعویق مکرر تعمیرات، فرسودگی تجهیزات و بی‌توجهی به استانداردهای ایمنی، بستری مرگبار برای وقوع حوادث پی‌درپی ایجاد کرد. در مقابل، با استقرار دولت چهاردهم و وجود شدیدترین ناترازی فرآورده‌های نفتی، همه پالایشگاه‌ها به اورهال رفتند؛ اقدامی که هم ضریب ایمنی را بالا برد و هم تولید را افزایش داد.
اما این فجایع محدود به سال ۱۴۰۲ نبود. در سال ۱۴۰۳ نیز چند حادثه تکان‌دهنده بار دیگر نام صنعت پالایشی را در صدر اخبار مرگبار قرار داد: در فروردین ماه، افسر ایمنی رسمی پالایشگاه به دلیل تخلیه غیراصولی بنزین توسط پیمانکار و حادثه انفجار، جان باخت. در آبان ماه، حادثه دریل‌کاری در تیوب فن هوایی پالایشگاه بندرعباس به دلیل عدم تخلیه مناسب تیوب‌ها، منجر به مرگ یک کارگر شد. در بهمن ماه نیز انفجار در انبار ری محور کرمان–زاهدان حین تخلیه گاز مایع، جان یک کارگر دیگر را گرفت. در مجموع، سه کارگر در این سال جان خود را از دست دادند.
آمار رسمی و شفاف از مرگ کارگران در صنعت نفت وجود ندارد. برای یافتن واقعیت باید لابه‌لای اخبار پراکنده جستجو کرد، آن‌هم در حالی که بسیاری از قربانیان حتی در رسانه‌ها جایی پیدا نمی‌کنند.
کشته شدن کارگران اتفاق تلخی است که نباید دست‌مایه انتقام و عقده‌گشایی‌های سیاسی و جناحی قرار گیرد. آن‌هایی که امروز طلبکارند، روزگاری در رأس مدیریت صنعت نفت ایران بودند و برای افزایش ایمنی کارگران گامی برنداشتند. زمان آن رسیده که به‌دور از سیاسی‌کاری به‌دنبال ارتقای ایمنی کارگران باشیم تا کار به بهای جان برای عزیزانمان در صنعت نفت تمام نشود.