قراردادهای تازه ان‌جی‌ال، پروژه‌های قدیمی بلاتکلیف؛ چرخه شوآف ادامه دارد
به گزارش «انرژی پرس»، در حالی که پروژه‌های ان‌جی‌ال صنعت نفت نیمه‌جان و معلق در حال خاک خوردن هستند، امروز می‌بینیم که ۱۲ قرارداد جدید در همین حوزه امضا شده است. آنچه بیش از هر چیز ذهن فعالان صنعت را مشغول و متحیر کرده، این است که اگر هدف واقعی مدیران این صنعت جمع‌آوری این گازها و پایان فلرینگ است، عقل سلیم حکم می‌کند طرح‌های قدیمی، که عمر برخی از آنها به ۱۸ و حتی ۲۰ سال می‌رسد، به تکمیل و بهره‌برداری برسند و تعیین تکلیف شوند، نه اینکه پروژه‌ای دیگر به موازات مجموعه پروژه‌های شکست خورده و نیمه‌کاره اضافه شود.
۱۲ قرارداد جمع‌آوری و فروش گازهای مشعل با فرمان رئیس‌جمهوری
بر اساس گزارش‌ها امروز شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب با فرمان رئیس‌جمهوری، ۱۲ قرارداد جمع‌آوری و فروش گازهای مشعل را امضا کرده و وعده شده ۳۲ مشعل خاموش شوند.
این ۱۲ قرارداد شامل میدان‌های رگ‌سفید ۱ و ۲، گلخاری ۳، بی‌بی‌حکیمه ۱ و ۲، کوپال بنگستان، اهواز ۱، ۳ و ۴، لالی، نرگسی و واحد بهره‌برداری هفت شهیدان و زیلایی است. هدف اعلام شده، جلوگیری از هدررفت روزانه ۲۹۵ میلیون فوت‌مکعب گاز مشعل، تولید ۸۰۰ هزار تن مایعات گازی و تزریق ۲۰۰ میلیون فوت‌مکعب گاز سبک به شبکه سراسری است.
طبق برآوردها، اجرای این پروژه‌ها می‌تواند درآمد سالانه حدود ۵۵۰ میلیون دلار برای کشور ایجاد کند و خوراک پتروشیمی‌ها را تامین کند اما آنچه که بیش از هرچیز به چشم می‌آید و کارشناسان نیز بارها بر آن تاکید کرده‌اند این است که این‌ها بیشتر آمار روی کاغذ و شوآف خبری بوده و در عمل پروژه‌های قبلی نشان داده مسیر اجرای پروژه‌ها همیشه با عقب‌ماندگی و مشکلات جدی روبه‌رو بوده است.
تاریخچه پروژه‌های نیمه‌جان ان‌جی‌ال
تاریخچه پروژه‌های مشابه نشان می‌دهد ان‌جی‌ال ۳۲۰۰، پروژه‌ای که از سال ۱۳۹۰ کلنگ‌زنی و از ۱۳۹۲ وارد فاز اجرایی شد، پس از ۱۲ سال تنها یک فاز آن به بهره‌برداری رسیده؛ پروژه ۳۱۰۰ نیز که از سال ۱۳۹۶ کلنگ‌زنی شد و قرار بود سالانه بیش از ۶۵۰ هزار تن محصول پتروشیمی تولید کند نیز دچار تاخیرهای فراوان شد به ویژه در فروردین ۱۴۰۲ که فعالیت اجرایی آن به دلیل نبود منابع مالی متوقف شد و هزاران نیروی کار، بیکار شدند و در نهایت پس از ۱۸ سال طی ماه‌های اخیر به بهره‌برداری رسید آن هم با ظرفیتی ناقص. حتی پروژه‌های مثل خارک ۲۰ سال است که خاک می‌خورد و سایر طرح‌های جمع‌آوری گازهای همراه نفت پس از سال‌ها وعده، فقط بخشی از ظرفیت خود را عملیاتی کرده‌اند.
کارشناسان چند عامل کلیدی را علت عقب‌ماندگی می‌دانند از جمله قیمت‌گذاری فروش گازهای مشعل برای بخش خصوصی که اغلب سرمایه‌گذاری را اقتصادی نمی‌کند، کمبود منابع مالی، تجهیزات و زیرساخت‌های لازم، مدیریت ناکارآمد و ضعف هماهنگی میان شرکت‌های دولتی و بخش خصوصی و روندهای طولانی اداری و بوروکراسی پیچیده که هر پروژه را سال‌ها عقب می‌اندازد.
آنها هشدار می‌دهند که بدون اصلاح ساختار مدیریتی، تامین منابع کافی و ایجاد انگیزه واقعی برای بخش خصوصی، این پروژه‌ها تنها به یک شوآف خبری و گزارش‌های پرطمطراق تبدیل می‌شوند و اهداف واقعی اقتصادی و زیست‌محیطی محقق نخواهد شد.
امضای ۱۲ قرارداد جدید در مناطق نفت‌خیز جنوب، به ظاهر یک گام مثبت است. اما تاریخچه پروژه‌های پیشین نشان می‌دهد که وعده‌ها بدون برنامه‌ریزی دقیق و مدیریت واقعی، تنها روی کاغذ می‌مانند. شاید وقت آن رسیده که وزارت نفت و شرکت‌های مرتبط به جای تمرکز بر خبرسازی و آمار جذاب، سراغ اجرای واقعی پروژه‌ها بروند و گاز مشعل را از وضعیت شوآف و عقب‌ماندگی به مسیر تولید پایدار و درآمد واقعی برسانند.
برچسب ها :ال‌ان‌جی ، ان‌جی‌ال ۳۱۰۰ ، ان‌جی‌ال خارک ، جمع آوری گاز فلر ، جمع‌آوری گازهای مشعل ، فلرینگ ، مناطق نفت خیر جنوب
- نظرات ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
- نظراتی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
- نظراتی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : ۰