رکوردشکنی همزمان با وابستگی؛ تولید نفت چین از ۴.۳ میلیون بشکه گذشت

به گزارش انرژی پرس و به نقل از اویل پرایس، چین سال ۲۰۲۵ را در حالی به پایان می‌رساند که تولید نفت خام داخلی‌اش به میانگین ۴.۳ میلیون بشکه در روز رسیده و نسبت به سال ۲۰۲۰ حدود ۱۲ درصد رشد کرده است. این افزایش حاصل حفاری‌های فشرده‌تر، توسعه منابع غیرمتعارف و اجرای بزرگ‌ترین تغییرات ساختاری در بخش بالادست طی چند دهه گذشته است. هدف اصلی این تلاش‌ها تقویت امنیت انرژی از مسیر افزایش سهم تولید داخلی است؛ هرچند روند رو به رشد مصرف همچنان ادامه دارد و فشار بر عرضه را حفظ می‌کند.

اصلاحات بالادستی و ورود شرکت‌های خصوصی

تحولات جدید در سال ۲۰۲۰ آغاز شد؛ زمانی که دولت چین نظام قدیمی تخصیص اداری امتیازهای معدنی را کنار گذاشت و سازوکار مزایده و رقابت آزاد را برقرار کرد؛ اصلاحی که در قانون منابع معدنی ۲۰۲۵ رسمیت یافت. نتیجه این تغییرات اجرای شش دور مزایده در سال ۲۰۲۵ و عرضه ۲۳ بلوک اکتشافی بود که شرکت‌های خصوصی چینی را وارد رقابت کرد. با وجود ابراز علاقه شرکت‌های خارجی، هیچ سرمایه‌گذار بین‌المللی در این مناقصات حضور نیافت و روند توسعه کاملاً به بازیگران داخلی سپرده شد.

تغییرات منطقه‌ای در تولید نفت

افزایش سرمایه‌گذاری و اصلاحات ساختاری در مناطق مختلف چین نمود پیدا کرده است. تیانجین بیشترین رشد را تجربه کرد و تولید خود را از ۶۳۲ هزار بشکه در روز در سال ۲۰۲۰ به ۷۸۵ هزار بشکه رساند. شین‌جیانگ نیز به‌دنبال توسعه حفاری‌های عمیق و مخازن تنگ، از ۵۷۱ هزار به ۶۴۹ هزار بشکه در روز رسید. در مقابل، تولید هیلونگ‌جیانگ کمی کاهش یافت و از ۶۰۴ هزار به ۵۷۹ هزار بشکه در روز رسید که نشان‌دهنده بلوغ میدان‌های قدیمی منطقه است.

حضور پررنگ غول‌های دولتی

با وجود باز شدن فضای رقابتی، شرکت‌های دولتی همچنان بازیگران اصلی بخش بالادست چین هستند. پتروچاینا بزرگ‌ترین تولیدکننده نفت کشور باقی مانده و در سال ۲۰۲۵ به‌طور متوسط ۲.۵ میلیون بشکه در روز تولید کرده است. این شرکت حدود ۱.۲ میلیون کیلومتر مربع از اراضی هیدروکربوری کشور را در اختیار دارد و انواع پروژه‌های متعارف، تایت و شیل را توسعه می‌دهد.

چرا واردات همچنان لازم است؟

رکوردشکنی تولید داخلی تغییری در اتکای چین به واردات ایجاد نکرده است. پالایشگاه‌های بزرگ این کشور طی دو دهه گذشته عمدتاً برای فرآورش نفت‌های وارداتی متوسط و سنگین طراحی و توسعه یافته‌اند؛ خوراکی که برای تولید سوخت و مواد پتروشیمی مقرون‌به‌صرفه‌تر از نفت سبک داخلی است. از سوی دیگر، توسعه میادین جدید—چه شیل و چه دریایی—دوره‌ای طولانی دارد و در کوتاه‌مدت نمی‌تواند سهم واردات را کاهش دهد. به همین دلیل، واردات همچنان ۷۰ تا ۷۵ درصد از نیاز نفتی چین را تأمین می‌کند.

چشم‌انداز ۲۰۲۶ و هشدار درباره کاهش ذخایر

چین در آستانه سال ۲۰۲۶ با پایه تولیدی قوی‌تر و ترکیب متنوع‌تری از اپراتورها قرار دارد. کمپین حفاری شرکت CNOOC در خلیج بوهای همچنان با سرعت پیش می‌رود و احتمال می‌رود تولید این شرکت در سال آینده ۴۰ هزار بشکه دیگر افزایش یابد. با این حال، گزارش‌های پتروچاینا نشان می‌دهد که ذخایر نفتی آن طی سه سال اخیر حدود ۲۰۰ میلیون بشکه کاهش خالص داشته و سرعت تولید از روند جایگزینی ذخایر پیشی گرفته است؛ موضوعی که می‌تواند در سال‌های آتی چالش‌آفرین شود.

مسیر صعودی یا پیش‌درآمدی بر کاهش؟

چین همچنان ششمین تولیدکننده بزرگ نفت جهان است و در سال ۲۰۲۵ حدود ۱۰۰ هزار بشکه در روز به تولید سالانه خود افزوده است. با برنامه‌های بلندپروازانه پتروچاینا و CNOOC، افزایش حداقل ۷۰ هزار بشکه در روز دیگر در سال ۲۰۲۶ محتمل است. با این حال، مشخص نیست این روند نشانه یک تغییر پایدار است یا مقدمه‌ای بر رسیدن به سقف تولید و آغاز دوره افت. فعلاً مسیر تولید صعودی است، اما سرعت بالای رشد می‌تواند سقف توان تولید داخلی چین را زودتر نمایان کند.