ایجاد ابزار برای بهره‌برداری از ذخایر نفتی باارزش و سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های گسترده‌تر

به گزارش انرژی پرس، در سال ۱۹۰۸ وسیله نقلیه موتوری هنوز در مراحل اولیه خود بود. ماشین های زیادی در جاده نبود. نیروگاه ها و بسیاری از کشتی ها با زغال سنگ کار می کردند.

در سال ۱۹۴۵، سیستم‌های حمل و نقل، آب و فاضلاب در خاورمیانه تقریباً وجود نداشتند یا تا حد زیادی ناکافی بودند. هیچ بندر آب عمیقی برای تخلیه کشتی ها وجود نداشت و بسیاری از جاده ها چیزی بیش از مسیرهای خاکی نبودند.

کویت منابع آب را از رودخانه شط العرب وارد می کرد و آن را با پوست بز بر پشت الاغ در سراسر کشور توزیع می کرد. عمان تنها ۱۰ کیلومتر جاده داشت. بیشتر مسکن ابوظبی از خاک یا برگ خرما ساخته شده بود. قاهره، پایتخت مصر، یکی از معدود شهرهای بزرگ منطقه با سیستم فاضلاب بود.

تقاضای فزاینده برای نفت به این معنی بود که بسیاری از کشورهای خاورمیانه اکنون می توانند برای زیرساخت موثرتری هزینه کنند. در نتیجه صدها پروژه مهندسی در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ زندگی کل جمعیت را متحول کردند. نتایج مشابه نتایج بدست آمده توسط مهندسان ویکتوریایی در بریتانیا در قرن نوزدهم بود.

مهندسان – بسیاری از آنها بریتانیایی – سیستم های حمل و نقل، آب و فاضلاب را ساختند. شهرها رشد کردند و سلامت و امید به زندگی در منطقه بهبود یافت.

کویت، ایران، عراق و عربستان سعودی جزو اولین کشورهایی بودند که از آن بهره بردند. بسیاری از طرح های اولیه با هدف بهبود منابع آب انجام شده است. این پروژه ها شامل سدهای اصلی، سیستم های آبیاری و کارخانه های نمک زدایی در سایت های ساحلی بود.

با وجود تحولات سیاسی، انقلاب ها و جنگ ها در منطقه در طول سال ها، مهندسان به طراحی و ساخت پروژه های زیرساختی در سراسر خاورمیانه ادامه داده اند.

تفاوتی که نفت ایجاد کرده است

توسعه زیرساخت‌ها در خاورمیانه به کشورهای دارای ذخایر – مانند کویت و عربستان سعودی – اجازه بهره‌برداری از میادین نفتی خود را داده است.

به عنوان مثال، تا سال ۲۰۰۲، ۳ تولیدکننده اصلی خاورمیانه – ایران، عراق و عربستان سعودی – به طور مشترک به طور میانگین ۱۳ میلیون بشکه نفت در روز تولید می کردند. این حدود ۱۷ درصد از عرضه جهانی بود.

فروش نفت در کشورهایی مانند عربستان سعودی، ایران، عراق و کویت ثروت عظیمی ایجاد کرده و اقتصاد را تقویت کرده است. میلیون‌ها نفر در این مناطق و سایر بخش‌های خاورمیانه خانه، شغل و تحصیل در نتیجه مستقیم نفت دارند.

نکته منفی این بوده است که بودجه غیرقانونی جنگ در سوریه، عراق و یمن با استفاده از پول حاصل از فروش نفت به دست آمده است.

چگونه کار انجام شد

شرکت نفت کویت (KOC) تولید خود را در سال ۱۹۴۶ آغاز کرد و این ایالت را به اولین کشور در منطقه تبدیل کرد که از درآمدهای نفتی برای پروژه های زیربنایی قابل توجه استفاده می کند.

طرح‌هایی که برای KOC طراحی و ساخته شده‌اند شامل یک بندر آب عمیق و همچنین اولین نیروگاه‌های برق شهری و نمک‌زدایی خلیج فارس است.

عربستان سعودی بیشترین تحول را در نتیجه ثروت عظیم نفتی خود دیده است. در دهه ۱۹۵۰ آرامکو – یک شرکت سرمایه گذاری مشترک ایالات متحده و عربستان – خط لوله Tapline را ساخت که یک خط لوله بزرگ به سمت مدیترانه است. طرح های دیگر شامل سیستم های آبیاری بود که کشور را در تولید گندم خودکفا کرد.

دبی – بخشی از امارات متحده عربی (امارات متحده عربی) – شاهد ساخت اسکله عظیم ۳۹ بندر رشید و یک اسکله صنعتی در مینا جبل علی بوده است.

ابوظبی، همچنین بخشی از امارات متحده عربی، دارای بنادر آب عمیق و فرودگاهی است که از ترمینال هوایی شارل دوگل پاریس الگوبرداری شده است.

زیرساخت های عراق شامل سیستم های آبیاری و سیستم های زهکشی زیرزمینی برای مبارزه با شوری بیش از حد – نمک زیاد – در مناطق کشاورزی است.

طرح های اولیه در ایران شامل سد لتیان به ارتفاع ۱۰۷ متر و سد لار به ارتفاع ۱۰۵ متر و همچنین پروژه های تصفیه فاضلاب برای پایتخت تهران بود.