داستان ۱۲ سال وزارت غلام‌رضا آقازاده، بی‌حاشیه‌ترین وزیر نفت ایران+فیلم

به گزارش «انرژی پرس»، غلامرضا آقازاده، وزیر نفت دوران دفاع مقدس و رئیس سازمان انرژی اتمی در دولت اصلاحات، که موفق شد در اوج جنگ و بمباران روزانه خارک، صادرات نفت ایران را حتی یک روز قطع نکند و قیمت نفت را از زیر ۶ دلار به حداقل ۱۸ دلار برساند، و سپس در پرونده هسته‌ای کشور را به خودکفایی سانتریفیوژهای پیشرفته رساند، امروز در سکوت کامل و دور از رسانه‌ها، به عنوان عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام زندگی می‌کند؛ مردی که در سخت‌ترین دهه‌های تاریخ جمهوری اسلامی، بی‌هیاهو دو بحران بزرگ انرژی و هسته‌ای را مدیریت کرد و کمتر کسی از نسل جدید نامش را به یاد می‌آورد.

وقتی غلامرضا آقازاده در مهر ۱۳۶۴ کلید وزارت نفت را تحویل گرفت، قیمت هر بشکه نفت ایران به زیر شش دلار سقوط کرده بود، جزیره خارک هر روز زیر آتش بود، کشتی‌ها جرئت نزدیک شدن نداشتند و درآمد ارزی کشور تقریباً قطع شده بود. دوازده سال بعد، وقتی این کلید را به بیژن زنگنه داد، ایران روزانه بیش از دو میلیون بشکه نفت صادر می‌کرد، قیمت تثبیت‌شده‌ی حداقل هجده دلاری داشت و حتی یک روز هم صادراتش قطع نشده بود.

آقازاده، متولد ۱۳۲۷ خوی، دانش‌آموخته ریاضی و مهندسی کامپیوتر دانشگاه تهران بود که درست در اوج انقلاب از آمریکا برگشت، رفت در روزنامه جمهوری اسلامی، بعد شد معاون اجرایی نخست‌وزیر جوان، میرحسین موسوی و سرانجام سال ۱۳۶۴ در اوج بحران جنگ و تحریم، پشت میز وزارت نفت نشست.

خودش بعدها گفت بزرگ‌ترین افتخارش این بود که قیمت نفت را از کف پنج–شش دلار به حداقل هجده دلار رساند و مهم‌تر از آن، حتی یک روز هم نگذاشت صادرات نفت بخوابد. کارکنان صنعت نفت را با یک جمله امام خمینی («بازسازی را ارزش بدانید») چنان به میدان آورد که شبانه‌روز روی سکوها خوابیدند، پالایشگاه‌ها را زیر بمباران روشن نگه داشتند و چرخ جنگ را با همین پول نفت چرخاندند.

سال ۱۳۶۵ در اجلاس اوپک، تنها با یک بیانیه قاطع که ایران پیشنهاد داد و تصویب شد، بازار نفس کشید؛ تولید کم شد، قیمت برگشت و نفت ایران دوباره خریدار پیدا کرد.

دوازده سال بعد، وقتی سال ۷۶ رفت، خارک سرپا بود، تولید بالا بود، زیرساخت‌ها ترمیم شده بود. همان سال خاتمی او را برد سازمان انرژی اتمی. همه گفتند «نفتی آمده، هسته‌ای بلد نیست»، اما دوازده سال بعد که رفت، ایران سانتریفیوژ نسل جدید داشت، بخش خصوصی و دانشگاه‌ها وارد چرخه شده بودند و برنامه هسته‌ای از وابستگی کامل به خودکفایی رسیده بود.

آقازاده هیچ‌وقت دنبال سروصدا نبود. آرام آمد، آرام کار کرد، آرام رفت. امروز عضو مجمع تشخیص است و کمتر کسی حالش را می‌پرسد، اما هنوز هر قطره بنزینی که در باک ماشین‌های ما می‌ریزد و هر چرخش سانتریفیوژ در نطنز و فردو، یاد آن مردی است که در سخت‌ترین سال‌های کشور، بی‌هیاهو، ایران را از پرتگاه بیرون کشید و روی ریل گذاشت.